الهی ...

لعنت و نفرین خداوند تا ابد بر تو

در تمامی عمری که گذشت نه تنها از دل و زبانم هرگز لعنت و نفرین بر کسی نگذشته بود، بلکه هرگز قادر به درک و تبیین مسئله ی بعنوان لعنت و نفرین نبودم ...

سالها پیش تنها در بحثی پیرامون این آیه در قرآن که ؛

                   لَا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا

گفته بودم که این ظلم است که اگر به مرتبه ای فوق طاقت آدمی برسد، می تواند انسان را در مقام واکنش به وادی نفرین بکشاند. اما در این روزگار خشونت خیز ، آنگونه ظلم فوق طاقت است که در بسیاری از موارد کار را نه حتی به لعنت و نفرین بلکه به انتقام و خشونت و ستیز ِ عملی می کشاند ...

بگذریم!

غرض از درج این سطور در روزنگار ِ زندگی ام این بود که ؛

هرگز فراموش نخواهم کرد امروز را ... چرا که از این روز تا به ابد کسی و کسانی زیر سایه ی لعنت و نفرین من روزگار خواهند گذراند ...

پرنده ای را تصور کن که با بال و پر بسته و شکسته، بی نفس در قفس، آنقدر تیر ِ صیادان بی مروت را بر جسم و جان نشاند و لب فرو بست ، تا آنکه عاقبت همه ی جانش فریاد "الهیییی" شد و زین پس تا ابد نغمه ش جز این نیست که :

                                                لعنت و نفرین خدا بر شما باد ...

                                            الهی! تا ابد لعنت و نفرین تو بر ایشان ...